من از آوازِ گندم
به بوي نان رسيده ام
از طعمِ نان
به زينت زندگي
رفتنِ آرامِ رود
رازِ كار و كرامتِ كبرياست

من از وزيدن باد
به عطرِ سخاوت رسيده ام
و از سايه سارِ سخاوت به سكوت،
كه تنها به وقتِ عدالت
از آسمان سخن مي گويم
من كوروشم
كوهْ بُرانِ باديه ها
كماندارِ پارسوماش
و پيشوايِ مردمان بزرگ

همه بدين پندارِ شريف است
كه فرمان دادم
تا باغ هاي بيكرانه بيارايند
بهشت ها بسازند
پروانه و آهو و پرنده را پاس بدارند
زيرا زمين و هرچه در اوست
گراميِ من است
و من اين كلام مقدس را
به آيندگانِ نيامده خواهم رساند
شما نيز باورِ مردمان و عاشقِ عدالت باشيد

اين سخن من است
نجات دهنده بابِل و
پادشاه پارسوماش
منم كه جباران را به خاموشي و
ستمْ بران را به آزاديِ تمام خواسته ام
درندگان را به دورترين دامنه ها رانده ام
و مغلوبان را محبت كرده ام
و مردمانم را بر سريرِ ستاره نشانده ام

پادشاه و پارسيان و
كاندارِ آريائيان منم
كه به بالينِ فرودستانِ شبْ زده شتافته ام
من شفاآورِ خستگانِ زمينم
شوشيانا و اورشليم را من پي افكنده ام
من فرمان دادم
تا تباهي و بيداد را
از ديارِ آدميان برانند
تا بَلا بميرد
بيم و گرسنگي بميرد
جنگ و جهالت بميرد
ديو و درنده بميرد

من كوروش
پسر ماندانا و كَمبوجيه با شما سخن مي گويم
مَرغاب منزلِ نخستينِ من است

بابِل به دست من افتاد
و چون به بابِل شديم
سربازان و پارسيانِ خويش را گفتم
دست به هيچ دامني دراز نكنيد
زنان و كودكان در پناهِ من اند
پيران و پي بُريدگان در پناهِ من اند
خاموشان و خستگان در پناهِ من اند
شكست خوردگان و خاموشان در پناهِ من اند

سلوكِ سربازانِ من
سلوكِ پارسيانِ سرزمينِ من است
و ما برايِ آزادي مردمان آمده ايم
تباهي و تيرگي از ما نيست
وحشت و شقاوت از ما نيست
تازيانه و تجاوز از ما نيست
غيظ و غرامت از ما نيست
ما رسولان اَمان و آسودگي هستيم
ما آورندگانِ آزاديِ مردمان هستيم
تنها ترانه و شادماني باشد
همين و ديگر هيچ!
اين فرمانِ من و فرمانِ فرشتگانِ زمين است

من ياورِ مردمان و پيام آورِ محبتم
پروردگار بزرگ چنين گفته، چنين خواسته، چنين كرده است
او ياورِ من است و چنينم گفت
كه دستِ ترا باز گزفته ام
تا دُوال از كمرِ ظالمان و گِره از كار فروبستگان بگشايي
درها به روي تو باز است و
دروازه ها به روي تو باز.
من كليد همه درها و دروازه ها را
به تو خواهم سپرد
من پيشاپيش تو
كوه ها و دره ها را هموار خواهم كرد
قفل ها و كلون ها را خواهم گشود
و ستمگران را به ساحتِ سكوت خواهم راند
تو كمر بسته كلام من و كبرياي مني
ترا آن دَم از داناييِ خويش آفريدم
كه هنوزت كلامي نياموخته بودند
تو پناهِ بي پايان منتظران و مواودِ برگزيده مني.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: